اصول هم هوایی در ارتفاع

اصول هم هوایی در ارتفاع:

انجمن پزشکی کوهستان ایران: شاید شما از آن دسته کوه نوردانی باشید که سالی چندبار پا بر دامنه ها می گذارید و البته در آن معدود دفعات نیز سعی دارید تا قله ای مرتفع در اطراف شهرتان را صعود نمائید.
شاید هم کوه نوردی حرفه ای باشید که هر چند سال یکبار به قلل مرتفع خارج از کشورتان صعودهایی را تدارک می بینید.
چیزی که در میان تمامی انسانها در صعود به قلل مرتفع مشترک است نیاز ی است که ایشان به تطابق با ارتفاع یا هم هوایی acclimatization دارند. در واقع هر انسانی که قصد صعود به ارتفاعی بیش از ارتفاع محل زیست خود را دارد نیاز است تا ابتدا خود را از لحاظ آمادگی جسمانی به حدی مطلوب برساند. بخشی از این افزایش آمادگی جسمانی تطابق با ارتفاع یا هم هوایی است.

در این مقاله سعی دارم تا الگوهای تجربی رایج و پر طرفدار هم هوایی در صعود به قلل مرتفع را تشریح نمایم. در این روند تنها از تجربیاتی بهره گرفته ام که طی چند سال و با شرکت در چند برنامه کوه نوردی حاصل شده, لذا وجود ایرادات علمی بر آن دور از ذهن نیست. همچنین تا حد امکان تلاش نموده ام تا به آسانترین و قابل فهمترین شکل ممکن مطلب را بیان نمایم. امیدوارم خواندن این مقاله برای آن دسته از دوستانی که تنها با امید به دارا بودن قدرت بالای بدنی به کوه میروند و البته ناکام باز می گردند پاسخی باشد بر ایرادات صعودشان . . . . .

ادامه نوشته

تمرین در ارتفاع كم، برای صعود به قله های بلند:

تمرین در ارتفاع كم، برای صعود به قله های بلند:

انجمن پزشکی کوهستان ایران: وقتی شما با سرعتی بیش از توانایی بدنتان قدم می زنید یا می دوید، به طور قطع اكسیژن بیشتری را نسبت به توانایی بدنتان مصرف می كنید. بر عكس آن در ارتفاع پائین، مقدار اكسیژن مصرفی كمتر از ظرفیت كاری افراد است، زیرا فشار سهمی اكسیژن در محیط بیش از داخل ششها است.

در واقع مشكل مصرف اكسیژن در ارتفاعات كاهش فشار سهمی هوا (سهم كمتر اكسیژن) است.

بالا رفتن از شیبی حدود 30 درجه و سرعت 5 كیلومتر در ساعت با حدود 15 كیلوگرم بار در سطح دریا، به مراتب راحت تر از همین میزان فعالیت در ارتفاعات كوه راینر است. درواقع شما كمتر از ظرفیت توانائی بدنتان عمل می كنید.

شكل تمرینات

توانایی دریافت اكسیژن در انسانهای مختلف متفاوت است. ممكن است افرادی یافت شوند كه توانایی بالایی در اكسیژن گیری داشته باشند (همانند شرپاهای هیمالیا) ولی این امر در افراد عادی بسیار كمتر است. باید بدانیم هیچگاه نمی توان این دو گروه را با یكدیگر قیاس نمود و آنها را برابر دانست - حتی اگر در سطح دریا از توان فعالیت یكسانی برخوردار باشند ( و البته نباید نا امید شد زیرا حد دریافت اكسیژن در افراد عادی با تمرین قابل افزایش است).

شاید تعجب آور باشد، اما یكی از بهترین تمرین ها برای افزایش حجم اكسیژن مصرفی همان كوه پیمایی در سطح دریا بر روی شیبهایی تا حدود 30 درجه با سرعت 5 كیلومتر در ساعت و باری نزدیك به 15 كیلوگرم است. و البته در صورت آمادگی كمتر یا بالاتر رفتن توان بدنی این شرایط قابل كاهش و یا افزایش می باشد.

تمرین ها مناسب مستقیما حجم اكسیژن مصرفی را افزایش می دهد، به شكلی كه شما بهتر می توانید به ارتفاعات صعود كنید و با شرایطی بهتر فعالیتهایی سخت تر را انجام دهید. بهترین نوع تمرینات

برترین شكل تمرین همانا تمرین های هوازی نظیر دویدن و دوچرخه سواری است. این تمرین ها حتی می توانند بر روی ترد میل و دوچرخه های ثابت در منازل انجام شوند. البته اگر تاكنون ورزش مناسبی را انجام نمی دادید، بهتر است فعالیت خود را آرام و در مدت زمان كوتاهی آغاز كنید تا به آمادگی بدنی بهتری برسید . . . . .

ادامه نوشته

پرسش و پاسخ پزشکی در زمینه بیماریهای ارتفاع

سردرد در ارتفاع:

انجمن پزشکی کوهستان ایران: بخش پرسش و پاسخ پزشکی بخش مهمی از وبلاگ انجمن پزشکی کوهستان است که به مشکلات شایع کوهنوردان می پردازد. شما می توانید مسائل و سوالات پزشکی خود در زمینه بیماریهای ارتفاع و ورزش کوهنوردی را در این بخش مطرح کرده و پاسخ آنرا در اسرع وقت دریافت نمایید:

سوال: من سال 90 از جبهه جنوبی دماوند را صعود کردم، روی قله سردرد وحشتناکی داشتم(احساس تورم دررگهای سر) که قاعدتا با کم کردن ارتفاع برطرف شد.

برای هفته بعد خدا بخواد دوباره می خوام برم دماوند برای جلوگیری از این سردرد چه میتوان کرد؟

البته بجز قرصهایی که برای ارتفاع مصرف می شود.

جواب: سردرد جزو علائم اولیه بیماری حاد کوهستان یا AMS است. معمولا سردرد در ارتفاع در استراحت شبانه بیشتر اتفاق می افتد و در حین صعود بدلیل اکسیژن گیری بهتر بدن(کمک عضلات تنفسی فرعی سطحی و عمقی بین دنده ای) و پوزیشن و حالت بدن(عمودی بودن بدن) کمتر حس می شود. برای پیشگیری از بروز سردرد در ارتفاعات صعود تدریجی(بطور مثال با یک شب مانی در گوسفندسرا و هم هوایی بیشتر) می توان اختمال بروز سردرد را کمتر کرد(همان کاری را که کوهنوردان سایر کشورها و خصوصا اروپاییان در صعود به دماوند انجام می دهند). همچنین برای کاهش احتمال بروز سردرد یک روز به برنامه صعود اضافه کرد مثلا با یک شب اقامت بیشتر در بارگاه سوم دماوند و هم هوایی بیشتر نیز می توان احتمال بروز سردرد در ارتفاع را کاهش داد.
در روز استراحت در بارگاه سوم نیز می توان با صعود تا حدود آبشار یخی و ارتفاع حدود 5000 متر شدت و میزان بروز سردرد ناشی از ارتفاع را کمتر نمود.
همانطور که گفته اید دارو درمانی هم کاربرد دارد و از داروهای ضد سردرد همچون استامینوفن، بروفن و ژلوفن نیز می توان استفاده نمود.
باید توجه نمود که اگر سردرد همراه با علائم پیشرونده ارتفاع زدگی همچون تهوع، استفراغ، سرگیجه و . . . همراه باشد بهترین راه فرود به ارتفاعات پایین تر و کاستن ار ارتفاع است چون صعود به ارتفاعات بالاتر شدت علائم بیماری و سردرد را بیشتر و شرایط را برای درمان و حتی امدادرسانی سخت تر می کند.
سرعت صعود شما نیز از عوامل بروز و یا کاهش سردرد ناشی از ارتفاع می باشد شما باید شرایط و سرعت صعود خود را براساس فیزیولوژی و تحمل ذاتی بدن خود نسبت به ارتفاع تنظیم کنید. سرعت کمتر در حین صعود احتمال بروز سردرد ناشی از ارتفاع را کمتر می کند.

در صورت نیاز می توانید با تلفن مشاوره پزشکی انجمن پزشکی کوهستان ایران 22633819 تماس حاصل نمایید.

ادامه نوشته

تاثیرات ارتفاع بر بدن انسان

تاثیرات ارتفاع بر بدن انسان:

انجمن پزشکی کوهستان ایران: همواره سوالی که در جامعه مطرح می شود ، این است که کوهنوردان یک فاصله ارتفاع 8000 متری را چرا نزدیک به دو ماه طول می کشد تا طی کنند ، شاید مسائل مربوط به ارتفاع چندان محسوس نباشد ، اطلاع رساندن و آگاهی دادن عمومی می تواند نقش بسزایی در درک مشکلات و مسائل کوه نوردان در مواجهه با ارتفاع باشد.
از جمله مواردی که در صعود به مناطق مرتفع مطرح می شود بحث ارتفاع است ، ارتفاع چه تاثیری می تواند بر بدن انسان داشته باشد . عملکرد قلب کوهنوردان در ارتفاعات چگونه است و برون ده قلبی دستخوش چه تغییراتی می شود که باعث می شود کوهنوردی توقفی نسبتاً طولانی برای هم هوایی داشته باشد و بحث های فیزیولوژی بدن که نیازمند بررسی های بیشتری است . اطلاعات مختصر و عمومی تقدیم شما بزرگواران می گردد ، امیدوارم عزیزانی که در بخش پزشکی کوهستان فعال هستند در این زمینه بیشتر بنویسند .

گشت وگذار در طبیعت و آگاهی از اسرار و رموز دنیای کوهستان و انطباق با آن دانشی است که مستلزم به کارگیری هوش و بصیرت بوده و یکی از با ارزش ترین تجارب کوهستان محسوب می شود بی شک این نوع آگاهی و ایجاد ارتباط منطقی و هماهنگی با آن می تواند یکی از آموزشی ترین جنبه های ورزش کوهنوردی به شمارآید . . . .

ادامه نوشته

تحقیقی قابل توجه: خطر خونریزی مغزی در کمین کوه‌نوردان آماتور!

خطر خونریزی مغزی در کمین کوه‌نوردان آماتور!

انجمن پزشکی کوهستان ایران: کوه‌نوردانی که بدون رعایت مسائل ایمنی به ارتفاع بالاتر از ۲۳۰۰ متر صعود می‌کنند ممکن است دچار ورم مغزی در ارتفاع بالا شوند. تحقیقات نشان داده‌اند که ممکن است سال‌ها بعد از ایجاد این شرایط خونریزی‌های کوچک مغزی در مغز این افراد ایجاد شود.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، تحقیقات همراه با عکس برداری‌های مغناطیسی مشخص کرده‌اند که کوه‌نوردانی که دچار ارتفاع‌زدگی شده‌اند، علائمی از خونریزی مغزی در سال‌های بعد نشان می‌دهد.
 

این تحقیقات در جلسه سالانه جامعه رادیولوژی آمریکایی شمالی (RSNA) مطرح شد. ورم مغزی در ارتفاع بالا (HACE) شرایط خطرناکی است که در ارتفاع بالای ۲۳۰۰ متر برای کوه‌نوردان و اسکی بازان ایجاد می‌شود.

"مایکل کنوت" استاد دانشکده پزشکی دانشگاه گوتینگن آلمان می‌گوید: این شرایط معمولا در محیط و آب و هوای بد ایجاد می‌شود که کوه‌نوردان در آن نه کمک ، نه لوازم و ابزار تشخیص پزشکی به همراه دارند.
 
تحقیقات در این زمینه توسط دکتر کنوت و همکارانش انجام شده است. آنها MRI چهار گروه مختلف از کوه‌نوردان را با هم مقایسه کردند؛ کوه‌نوردانی که HACE نداشتند، کوه‌نوردانی که نشانه‌هایی از HACE در کارنامه کوه‌نوردی خود داشتند، کوه‌نوردانی که دچار ارتفاع‌زدگی مزمن شده بودند و کوه‌نوردانی که دچار ورم ریه به دلیل رفتن در ارتفاع بالا (HAPE) شدند. MRI این افراد بدون توجه به شرایطی که برای آنها پیش آمده بود بررسی شد و آزمایش وخامت و تعداد خون ریزی‌های کوچکی که در مغز آنها ایجاد شده بود، مثبت شد.

دکتر "کنوت" می‌گوید: در بیشتر موارد این خونریزی‌ها آن قدر کوچک هستند که تنها با تکنیک‌های خاص MRI قابل مشاهده‌اند. با این تکنیک این خونریزی‌ها به صورت لکه‌های سیاه مشاهده می‌شوند. از 10 کوه‌نوردی که مورد بررسی قرار گرفتند هشت نفر آنها دچار این خونریزی‌های کوچک مغزی شده و نتایج دو نفر از آنها نیز نامعلوم است.
 
دکتر "کنوت" می‌گوید: پیش از این تصور می‌شد که HACE باعث خونریزی مغزی نمی‌شود، اما تحقیقات ما نشان داده‌اند که خونریزی‌های کوچک و قابل مشاهده در مغز افراد مبتلا HACE به وجود می‌آید. 

افرادی که دچار HACE مزمن شده بودند، بیشترین خونریزی کوچک مغزی را داشتند این خونریزی‌ها در ناحیه فیبرهای عصبی که قسمت راست و چپ مغز را به هم متصل می‌کنند، وجود داشت. این خونریزی‌ها ممکن است مدت‌ها پس از ایجاد کوه زدگی به وجود بیایند. با این وجود دکتر کنوت معقتد است کسانی که دچار HACE می‌شوند نباید کوه‌نوردی را رها کنند. وی می افزاید : ما نمی‌توانیم همچنین توصیه‌ای به کوه‌نوردان داشته باشیم. با این وجود کوه‌نوردانی که قبلا دچار HACE شده‌اند دیرتر به شرایط آب و هوایی جدید خود می‌گیرند.

با تشکر از کوهنوشت

ادامه نوشته

تاثير ارتفاع بر عضلات بدن کوهنورد:

تاثير ارتفاع بر عضلات بدن کوهنورد:

انجمن پزشکی کوهستان ایران: تعداد اریتروسیت ها (گلبول های قرمز) در اولین هفته قرار گرفتن در ارتفاع افزایش مییابد. کاهش اکسیژن در ارتفاع باعث تحریک رها سازی هورمون اریتروپویتین میشود. این هورمون مسئول تولید اریترویست است. غلظت اریتروپویتین خون در سه ساعت اول پس از رسیدن به ارتفاع بالا افزایش می یابد. بعد از 24 تا 48 ساعت به حداکثر خود میرسد بعد از زندگی درارتفاع به بالای 4000 متر (فوت13120) برای مدت 6 ماه ،حجم کل خون فرد 9% تا 10% افزایش می یابد. این افزایش تنها به علت تولید اریتروسیت نیست، بلکه به علت تغییر در حجم پلاسما نیز می باشد.

درصد ی از حجم خون که اریتروسیت ها راتشکیل میدهد، هماتوکریت نامیده می شود. افرادی که مقیم کوه های اند در پرو 4540 متر (14891 فوت) هستند، میانگین میزان هماتوکریت آنها 65 درصد است. این مقدار به میزان قابل توجهی بالاتر از میانگین افرادی است که درسطح دریا زندگی می کنند مقدار هماتوکریت این افراد 48 % است. اگر هر یک از این افراد به مدت 6 هفته در ارتفاعات پرو زندگی نمایند میانگین هماتوکریت آنها نیز به 59% می رسد. پس میزان هموگلوبین خون علاوه برافزایش حجم اریتروسیت ها افزایش می یابد. این سازگاری افزایش میزان هموگلوبین درارتفاعات طرفیت حمل اکسیژن را در حجم معینی از خون افزایش می دهد. چند ساعت پس از رسیدن به ارتفاع حجم پلاسما به علت جابجایی مایعات و از دست دادن آب در اثر تنفس کاهش می یابد.

در ارتفاعات آب بیشتری بر اثر تبخیر به هنگام تنفس از دست داده می شود، زیرا هوایی که وارد شش ها می شود بسیار خشک است. این موضوع باعث کاهش آب بدن شده و در نتیجه حجم پلاسما کاهش می یابد. که این کاهش حجم پلاسما باعث افزایش غلظت اریتروسیت ها می شود و حتی ظرفیت حمل اکسیژن خون نیز افزایش می یابد.

سازگاری عضله

علیرغم این که . . . .

ادامه نوشته

ده روش غیر دارویی برای کنار آمدن با ارتفاع

ده روش غیر دارویی برای کنار آمدن با ارتفاع:

انجمن پزشکی کوهستان ایران: 1) همیشه در هر پیاده روی به طور کامل به بدنتان آب برسانید اما در صعود به ارتفاعات بالای 7000 فوت (تقریبا ۲۲۰۰ متر) این امر ضروری است. رنگ ادرار را بی رنگ نگهدارید و قبل از تشنگی آب بخورید. چون تشنگی معمولا تنها پس از این که بدن بی آب شد روی می دهد. این بدین معنی است که سعی کنید در روزهای گرم تابستان وقتی از سربالایی با کوله ای سنگین بالا می روید حداقل 8-6 اونس هر 40-30 دقیقه بخورید.

سیستم های آب رسان کوهان شتری می توانند مفید باشند چون همیشه آب در دم دست قرار دارد اما می توانید بطری های Nalgene را هم به بند شانه گیره بزنید به این ترتیب مجبور نیستید توقف کنید و داخل کوله دنبال آب بگردید. در ارتفاعات بالای 10000  فوت (ت ۳۰۰۰ متر)مطمئن شوید که لوله ای عایق برای محافظت از یخ بستن سیستم کوهان شتری داشته باشید و یک بطری خالی Nalgene را هم همراه داشته باشید تا در صورت انجماد سیستم ، به مایع دسترسی داشته باشید.

2) تنظیم حرارت – . . . . . . .

ادامه نوشته

تمرین در ارتفاع کم برای صعود به قله های بلند:

تمرین در ارتفاع کم برای صعود به قله های بلند:

انجمن پزشکی کوهستان ایران:  اخیرا سالنهای سنگ نوردی با استقبال زیاد کوه نوردانی روبرو شده اند که برای آماده سازی جهت صعودهای بلند خود به آنجا روی آورده اند. کوههایی نظیر اوریزابا 5610 متر در مکزیک، راینر 4393 متر در ایالت واشنگتن که از لحاظ ارتفاع دارای اکسیژن نسبتا کم ولی کافی هستند برای تقویت و فعال کردن قلب و ریه مکانهای مناسبی به شمار می آیند. شیوه تمرین و مشکلات شهرنشینی موجب شده تا علاقمندان صعود به این قله ها مجبور به تمرین در ارتفاع کم شوند.

خوشبختانه راههای آماده سازی مناسبی برای این افراد وجود دارد که ضمن دور بودن از خطرات تمرین در ارتفاع، بیماریهای ارتفاع را نیز به همراه ندارند و البته در شهرها و بخصوص نقاط کم ارتفاع قابل اجرا بوده و نشاط صعود را نیز به همراه دارد.

تمریناتی که قادرند بهترین اندازه ومیزان Vo2 max (حداکثر اکسیژن مصرفی) را نیز به بدن برساند.

مقدار اکسیژن مصرفی، مستقیما بستگی دارد به میزان کار یا فعالیتی که بدن انجام می دهد. برای مثال کوه پیمایی با سرعتی معین نیاز به مقدار اکسیژنی معین دارد. همانطور که کوه پیمایی با سرعت بیشتر، اکسیژن بیشتری را طلب می کند. وقتی شما با سرعتی بیش از توانایی بدنتان قدم می زنید یا می دوید، به طور قطع اکسیژن بیشتری را نسبت به توانایی بدنتان مصرف می کنید. بر عکس آن در ارتفاع پائین، مقدار اکسیژن مصرفی کمتر از ظرفیت کاری افراد است، زیرا فشار سهمی اکسیژن در محیط بیش از داخل ششها است. در واقع مشکل مصرف اکسیژن در ارتفاعات کاهش فشار سهمی هوا (سهم کمتر اکسیژن) است.

بالا رفتن از شیبی حدود 30 درجه و سرعت 5 کیلومتر در ساعت با حدود 15 کیلوگرم بار در سطح دریا، به مراتب راحت تر از همین میزان فعالیت در ارتفاعات کوه راینر است. درواقع شما کمتر از ظرفیت توانائی بدنتان عمل می کنید.

منبع: http://www.greatoutdoors.com/published/climb/howtos/lowaltitudetrainingforhighaltitudeclimbing/

نوشته: ريان تيلور - ترجمه و تكميل: رضا زارعی - با تشکر از وبلاگ علم کوه

بیماریهای ارتفاع، پیشگیری و درمان:

بیماریهای ارتفاع، پیشگیری و درمان:

انجمن پزشکی کوهستان ایران: منطقه مرگ از ارتفاع 26 هزار فوتی (8000 متری) آغاز می شود؛ اما واکنشهای مرگبار در قبال ارتفاع منحصر به قلل مرتفع نمی باشد. این واکنشها در ارتفاعات متوسط تر هم ممکن است رخ دهند. باید به جهت جلوگیری از بروز مخاطراتی تهدید آمیز، آنها را بشناسیم و درمانشان کنیم.

بیماریهای ارتفاع یا کوه گرفتگی شامل 3 بیماری اصلی زیر است. این بیماریها مختص محیط کوهستان بوده و در محیط های دیگر مشاهده نمی شود:

1- بیماری حاد کوهستان (MOUNTAIN SICKNESS (A.M.S ACUTE

2- ورم مغزی ارتفاع بالا  (HIGH ALTITUDE CEREBRAL EDEMA (H.A.C.E

3- ورم ریوی ارتفاع بالا  (HIGH ALTITUDE PULMONARY EDEMA (H.A.P.E

 

مناطق مرتفع:

1- بلند: 1500 تا 3500 متر

2- خیلی بلند: 3500 تا 5500 متر

3- حد نهایی: بیش از 5500 متر

به این ترتیب افرادی که در مناطق بلند زندگی می کنند، تحمل بهتری نسبت به کسانی که در سطح دریا زندگی می کنند دارند.

علت مشکلات مناطق بلند، افت فشار بارومتریک و کاهش میزان اکسیژن می باشد و اگرچه درصد میزان اکسیژن تفاوتی نمی کند ولی هوا رقیق تر است و در نتیجه تعداد مولکولهای هر گازی، از جمله اکسیژن، کمتر.

پدیده های جبرانی: هم هوایی یا ACCLIMATIZATION، افزایش ضربان قلب، افزایش تعداد تنفس افزایش تعداد گلبول های قرمز، افزایش آنزیمهای برداشت کننده اکسیژن در ریه ها و بافت های دیگر، و افزایش جریان خون

این مکانیسم ها یک تا سه روز طول می کشد ولی افزایش گلبول های قرمز جزء مکانیسم های کند است که حداکثر حدود سه هفته بعد اثر آن حاصل می شود .

علائم عدم تطابق مناسب: تنفس تند، افزایش میزان ادرار، تنگی نفس در حین فعالیت، تنفس شبانه CHEYNE- STOKE OR PERIODIC . . . . . 

ادامه نوشته

اثر ارتفاع بر فیزیولوژی بدن انسان(فیزیولوژی ارتفاع):

اثر ارتفاع بر فیزیولوژی بدن انسان(فیزیولوژی ارتفاع):

گردآوری: دکتر حمید مساعدیان

انجمن پزشکی کوهستان ایران: کلید کلیه اتفاقاتی که در ارتفاع بدن را تحت تاثیر خود قرار می دهد در دست پدیده ایست در علم پزشکی به آن هیپوکسی کم فشار می گویند. در واقع این پدیده کمبود اکسیژنی است که در اثر کاهش فشار هوا رخ می دهد. همانطور که در نمودار زیر هم دیده می شود با افزایش ارتفاع به طور مستقیم فشار هوا ( barometric pressure) و فشار نسبی اکسیژن (partial pressure oxygen) کاهش پیدا می کند. 

فشار نسبي اکسيژن عامل اصلي در انتشار اکسيژن در ریه است. با کاهش این فشار میزان اکسیژن خون کاهش پیدا می کند و باعث ایجاد یک سری تغییرات در بدن می شود که عمده آن به علت کمبود اکسیژن رسانی به بافت های بدن است. به دنبال کاهش اکسیژن رسانی پاسخی جبرانی در بدن اتفاق می افتد که به آن هم هوايي می گویند. هم هوایی با روند تطابق که در طول نسل های متمادی در بدن افرادی که در ارتفاعات بالا زندگی می کنند رخ می دهد متفاوت است.در واقع روند هم هوايي طي دقايق اوليه صعود شروع مي شود اما براي تکميل آن هفته ها زمان لازم است. این همان نکته ایست که لزوم اجرای پیش برنامه های مناسب قبل از اجرای برنامه ای در ارتفاع بالا را برای ما روشن می سازد. ظرفيت هم هوايي در افراد متفاوت مختلف است و تحت تاثیر عواملی از جمله شدت کاهش اکسیژن، توانايي ذاتي فرد وعوامل خارجي و محیطی می باشد. اتفاقات و تغییرات اصلی که در روند هم هوایی در بدن رخ می دهد را در چهار دسته اصلی خلاصه می کنیم.
1. افزايش تنفس . . . 

ادامه نوشته